Condors

Je kent ze vast wel.
Grote vogels die over de  toppen van de hoogste bergen vliegen alsof het geen moeite kost.
Wij hebben de laatste 2 dagen veel geklommen over "hoge heuvels".
Wat waren we graag condors geweest...

Zondag hebben we genoten van een heerlijke rustdag.
Het weer was prima. 20 graden en veel zon.
S middags een wandeling gemaakt in de omgeving en tijdens de wandeling een uurtje gepauzeerd en een dienst beluisterd aan de Orne, een riviertje niet ver van onze camping.

Maandagochtend gaat om 7 uur de wekker weer en keurig om 9 u fietsen we van de boerencamping. 
De spullen zoals beschreven in onze laatste blog zijn er allemaal aan en we zitten dringend verlegen om water. 
56 km telt de rit van vandaag slechts. 
Maar na 15km doemt er een klim op naar 286 mtr hoogte. 
En dan volgt er een stuk naar de eindbestemming, Vire, wat zeer heuvelachtig is en waar "niks" is. 
Geen restaurant, camping en ook geen supermarkt of iets dergelijks. 
De eerste 15km zijn mooi vlak. 
We fietsen dan ook over een voie verte : een oude spoorlijn waarnaast een fietspad is aangelegd. Ideaal. 
Maar na ruim een uur moeten we er dan toch aan geloven. 
Allereerst moeten we 70 meter omhoog over 1,5 km om bij een supermarkt te komen. 
Na 27 seconden fietsen gaan we duwend verder en de laatste kilometer gaat gelukkig wel weer. 
Veel vocht ingekocht. Uiteraard water maar ook frisdrank met veel suiker. En we verwennen onszelf met 2 heerlijke gebakjes. 
Als we tenslotte door het dorpje Thury Harcourt zijn afgedaald beginnen we aan de klim van 10 kilometer. 
De eerste 6 kilometer gaat zeer goed. 
Wat we al hoopten komt ook uit. 
Het is niet te steil en we kunnen fietsen. 
Als we dan afslaan, een andere D-weg in, is het tijd voor koffie. 
We zetten water op het vuur van ons brandertje en 10 minuten later genieten we van het zwarte vocht. 
Energiereepje erbij en we kunnen weer. 
Helaas is die energie na 300mtr al weer op. 
Dit weggetje is te steil om normaal te kunnen fietsen en met een combinatie van duwen en fietsen werken we ons de laatste kilometers naar boven. 
Daarna volgt er een gedeelte naar Vire wat afwisselend of omhoog of omlaag gaat. 
De, soms lange, afdalingen zijn het meest populair bij ons. 
Als we nog 5 kilometer moeten nemen we nog een laatste pauze en besluiten om een super U aan te doen voor de boodschappen. 
Volgeladen rijden we naar de camping, waarbij we in het centrum van Vire nog een fikse klim van 50 mtr krijgen. 
De laatste meters rijden we samen met een  Duits stel die ook fietsend hun vakantie doorbrengen. 
Een ander Duits stel, op een tandem, komt vanaf de camping ons tegemoet gereden. 
Dicht! 
Dicht? Vol bedoelen jullie. 
Nee, dicht. 
Maar dat kan niet. Volgens hun site zijn ze geopend. 
Nee dicht, overmorgen gaan ze open. 

En daar staan we met z'n zessen. 
Een stel besluit de burgemeester van Vire te bellen. 
Jan heeft er geen vertrouwen in en wil het liefst weer weg maar wacht toch af om de uitkomst af te wachten. 
Zowaar krijgt de duitser iemand aan de lijn. 
Een telefoonnummer wordt doorgegeven en  dat wordt talloze keren gebeld maar niet opgenomen. 
Geen camping in de wijde omgeving. 
Wat nu?
De Duitsers denken aan een hotel misschien. 
Daar hebben wij geen trek in. 
Aangezien wij van tegenover gestelde richtingen komen vertrekken we weer en zeggen goodbye. 
We gaan wildkamperen, Renate! 
Bos zat, hier. 
Renate vind dat wel spannend. 
Als we het stadje uitgefietst zijn, herstel : het ging weer eens steil omhoog, dus fietsend en duwend, komen we na 3 km bij een boerderij langs. 

Jan bedenkt zich geen moment en rijd het erf op en vraagt de boer:
Possibiel? Dormir ici? Nous payer venk euro. 
Camping Vire fermee. 
(tja, zo is ons Frans dus, sorry) 
De man is uiteraard stomverbaasd en schud zijn hoofd. 
No! 
Dat hadden we al gedacht. 
Hij wil er geen geld voor maar we kunnen wel op zijn erf slapen. 

Wow! Wow! 

Nu zijn wij stomverbaasd. 
Roger, 80 jaar, en Marie Therese, 75 jaar bieden ons een leuk afgeheind veldje aan waar vermoedelijk normaal schapen of geiten lopen. 
We mogen gebruik maken van hun toilet en ze laten zelfs de deur van hun huis 's nachts voor ons open. 
Wij voelen ons een beetje ongemakkelijk bij dit alles. 
Opgegroeid in een cultuur van voor wat hoort wat is dit zo bijzonder. 
De mensen willen er niks voor hebben!! 

Na een goede nachtrust nemen we dankbaar afscheid van de lieve oude mensjes. 
Nagenietend van deze bijzondere ervaring rijden we meteen een afdaling in. 
Vandaag is ook een bijzondere. 
Eline komt vanavond naar ons toe, joepie!! 
Maar eerst moeten we zelf ook naar Le Mont Saint-Michel. 
De eerste helft is bijzonder lastig. 
Dat blijkt ook wel. 
2 keer een serieus lange klim en we zijn in 4 uur fietsen nog maar 25 km opgeschoten. 
Maar dan gaat het kilometers lang naar beneden. 
En met 20km te gaan een stuk voie verte van 10km.
De laatste 10km zijn ook niet moeilijk op 1 supersteil bultje na dan. 
We zien ook voortdurend Le Mont-Saint-Michel. 
Daarover meer de volgende blog.
Als we op de camping bezig zijn om onze tent op te zetten komt toeterend Eline aan.
Blij ontmoeten we elkaar en we hebben honderd en 1 dingen elkaar te vertellen. 
S avonds eten we een lekkere pizza en ijs in een pizzeria. 
Supergezellig. 

Het weer werkt ook nog eens mee en we lopen vanaf de camping een heel stuk richting Le Mont-Saint-Michel. 
Aankomende 2 dagen gaan we genieten van Bretagne. 
We hebben een auto!! 

Misschien moesten we maar eens opstaan.... 
het is 8 uur..... 
Groetjes Jan en Renate