Fietsen op de bodem van de oceaan.

Goedemiddag iedereen.

De titel klinkt nogal spectaculair, wellicht...

Donderdagochtend vertrek ik uit Saint-Brevin-les-Pins.
Ik heb de woensdag gebruikt om een wasje te draaien op de camping.
Het was schitterend weer en ik heb het dan ook prima naar zin gehad op de camping.
Terwijl de was hing te drogen heb ik met een ouder echtpaar uit Nederland gepraat. De campingeigenaar was een vriend van hen.
De Nederlander had in zijn jeugd hier gewoond en de vriendschap was gebleven.
Elk jaar bezoeken ze zijn camping en verblijven daar meerdere maanden.
Behalve dat ze genieten van de omgeving en de rust steken ze ook de nodige handjes uit.
De rest van de tijd verdeed ik met gesprekken met andere fietsers zoals een Engels stel en een Fransman, waarbij ik interessante gesprekken had over "het leven". 
Aan bod kwam onder andere de zelfverrijking van miljardairs en de uitbuiting van hun personeel. (denk oa aan Jeff Bezos en zijn Amazon). 
Het verkopen van bedrijven door aandeelhouders aan bedrijven die er goed geld aan verdienen zonder rekening te houden met het personeel met alle kwalijke gevolgen van dien... 
Etcetera.. 

Nicolas, het ga je goed!

S middags, het was ondertussen al na tweeën, besluit ik om de fiets te pakken en de "serpent" te bekijken.
Een kunstwerk in de zee. 
Lekker hoor! Een lege fiets.

6km verder ligt ie daar dan in zee.
Na een kwartier heb ik het wel gezien.
Aan de overkant van de baai is een groot industrieterrein en grote vrachtschepen trekken voorbij.
Leuk voor degenen die dit mooi vinden, ik besloot iets anders op te zoeken.
Voor het centrum van "mijn stadje" is een leuk strandje en ik heb daar een paar uur liggen bakken in de zon.
Een lekker windje erbij in combinatie met 22 graden: heeeerlijk!!
Aan het eind van de middag rij ik via de carrefour (waar ik de benodigde boodschappen haal) naar de camping.
Na de maaltijd klets ik nog wat met het Hollandse stel en met Nicolas en de avond is voorbij.

Vrijdagochtend is de lucht minder vriendelijk.
Zo af en toe valt er een bui, maar desondanks ben ik via  veel gedraai en gekeer al vrij snel halverwege de geplande route.
Het is ook maar 55 km dus een makkie.
Als ik dan les Moutiers en Retz ben gepasseerd komt het vlakke deel.
Kat in bakkie.

Helaas...

Vlak is het zeker.
In een gebied waar vroeger veel zout werd gewonnen, maar nu nog nauwelijks, blaast de wind me bijkans van de fiets.
Pal tegen.
In de eerste versnelling stoemp ik uit alle macht tegen de wind in.
Elke 100 mtr tel ik af.
Dat het zo hard waaide had ik 's ochtends niet door toen ik tussen de huizen en bomen reed.
Als ik bij de supermarkt ben om boodschappen te halen ben ik dan ook zo blij dat ik dit vlakke stuk heb gehaald. 
De buien worden steeds talrijker en als ik de laatste 5km naar de camping fiets moet ik opnieuw schuilen. 
Op de camping wijst de Engelse eigenaresse mij een luw plekje aan waar ik mag gaan staan. 
Er is haast geboden en als een razende zet ik dan de tent op. 
Het mot ondertussen en als alles in de tent ligt begint het te regenen. 
Het zal vanaf nu 4 uur lang regenen. 
Soms heel hard soms gewoon hard. 
Mijn luchtbed laat ik half leeglopen en ik duw de hele mik naar achteren. De binnentent breek ik half af en daardoor heb ik een halve tent om mijn eten te koken. 
Alles lukt. Het eten smaakt ook. 
Deze dag heeft meer energie gekost dan vooraf voorzien.
Aangezien niemand buiten komt met dit hondeweer besluit ik, nadat ik met Renate heb gebeld, vroeg te gaan slapen. 

Ik had iets gelezen waardoor ik ook maar beter vroeg kan opstaan. 

Want..... de volgende morgen zit ik om 8.15 al op de fiets. 
Eigenlijk had ik een tocht van 70km gepland maar dat worden er een stuk meer. 
10km naar het westen, dus volledig de verkeerde kant op ligt de pass du Gois. 
Dit is de vroegere verbinding tussen het eiland Noirmoutier en het vaste land. 
Tegenwoordig ligt er ook een vaste brug verderop maar vroeger was men afhankelijk van deze weg. 
Het bijzondere is dat deze weg 1,5 uur voor laagtij en 1,5uur na laagtij begaanbaar is. 
De rest van de tijd staat het zeewater boven deze 4,2 km lange weg.

Deze weg wil ik graag rijden en dan via de brug terug. 

Ik zal wat foto's toevoegen. 

Voor de rest is het 80 procent geasfalteerd (hoe hebben ze dat ooit gedaan???) en bestraat. Het straatwerk ligt er erbarmelijk slecht bij.
Ooit heeft het peloton in de Tour de france er overheen gereden. 
Valpartijen en tijdverlies inbegrepen. 
Het commentaar op deze weg begrijp ik nu wel. 

Verder valt er weinig over te vermelden. 
Het is meer het idee dat je over de bodem van de zee, in dit geval de Atlantische Oceaan rijd en op moet letten dat je op tijd aan de overkant bent. 
Ik was er al over nog voor het laagtij werd. 
Veel mensen gespot die hun maaltijd bij elkaar spitten op "het wad" ..... 

Aangekomen bij de brug..... 
......... 
...
Fermee. 
Dicht voor fietsers!!! 
Hallo? Hoe kom ik terug? 

Na zoeken hoe dan wel is er een oud Frans mannetje die al kakelend over de eerste wereldoorlog (tenminste, dat maakte ik op uit het frans gebrabbel van hem en de sporadische Duitse woorden er tussendoor) 
mij de weg wijst om aan de andere kant via het wandelpad de brug over te steken. 
Zo gezegd zo gedaan. 
Brrr.... wat hoog.... Aangezien ik beetje last heb van hoogtevrees..... 

Via bospaden rij ik door diverse badplaatsen. 
De lucht die de hele ochtend grijs was en even een paar blauwe gaten vertoonde trekt dicht en om 12 uur komt er een enorme bui over. 
Een half uur schuil ik onder een dennenboom met mijn parapluutje. 
Als de bui wordt gevolgd door blauwe lucht vertrek ik weer en na 10 minuten rij ik weer de bui in. 
Weer schuilen en na 10 minuten verder. 
En dan weer de bui in. 
Ik besluit om lekker te gaan pauzeren en na een half uur is het wolkendek nu een mooi eind opgeschoven. 
De rest van de middag is het genieten. 
Vaak het windje in de rug hebbend , zonnetje op mijn bolletje en veel rijdend langs een wilde zee , kom ik na 91 km op de camping aan. 
Allereerst spreid ik mijn natte tent uit op het gras en dan ga ik op mijn emplacement een half uur in de zon zitten. 
De droge tent is snel opgezet en koken op een zonnige zaterdagavond is geen straf. 
Met enige fantasie ben ik aan het barbecuen... Haha. 

Vandaag, zondag,  doe ik.....???? 

Niks, uiteraard. 

Groetjes Jan