Heibel in de hitte in een hostal.

Goedendag iedereen.

Op de camping van Pantano del Burguillo heb ik een dag veel gerust. 
De warmte nodigde sowieso niet uit tot veel activiteit. 
Omdat ik nog wat moe was van de voorgaande dagen en de warmte je nogal loom maakt duurde mijn ontbijt dusdanig lang in combinatie met uitzoeken waar ik de volgende nacht zou slapen dat de ochtend al weer voorbij was voor ik er erg in had.
S middags heb ik eerst in het zwembad gezwommen en zowaar met een Spanjaard gesproken die duits sprak. 
Hij had 6 jaar in Duitsland gewoond. 
Vandaar dat hij duits kan.... Nou ja, duits. .. Ik ken mensen die 1 jaar Duits op school hebben gehad die het beter spreken. Maakt niet uit, het was even fijn met iemand te praten die iets anders sprak dan Spaans. 
Want behalve dat Spanjaarden razendsnel praten (Doen wij dat niet dan? vraag ik me af) hebben de meesten ook nog eens een dialect. 
Wat het nog eens extra lastig maakt om te verstaan.
En moe maakt..... En dat is nou net wat ik niet wil want ik ben al moe en wil juist uitrusten. 

Om half 3 besluit ik om mijn warme hap te gaan bereiden. 
Idiote tijd? 
Ben ik wel beetje mee eens maar aangezien ik nog chorizo en sla over had leek het mij beter om dat niet nog 3 a 4 uur lang met 38 graden (of hoger in de tent) te bewaren. 
Na het eten hang ik nog wat rond in de schaduw en om half5 ga ik maar eens afkoelen in het meer.
Tja.....als het water ook al zo rond de 30 graden warm is.... 
Maar... Als je nat uit het water stapt en het zachte windje tegen je aan blaast voelt het toch even lekker fris aan.
Dus water in, water uit. 
Doodvermoeiend.... 😉
Gekheid. 
Ik haal mijn telefoon en bril op en loop een eindje langs de oever en maak mooie foto's van dit prachtmeer.
Op de foto's die ik plaats is duidelijk te zien dat er een rand is met zand en stenen/rotsen. 
Heel mooi maar die zouden eigenlijk niet te zien moeten zijn maar zich onder water moeten bevinden .. Een grote zorg voor Spanje is de veel te lage waterstand in dit soort meren.
Men is volledig afhankelijk van het water in deze meren...... 
Als ik terugkom is Amerika weer wakker en ik schaak online met een paar Amerikanen en een Italiaan. 
Je moet toch iets met je vrije tijd... 
Als er iemand is die weet hoe je gratis online boeken kunt downloaden op je mobiel.....?? 
De rest van de avond vliegt voorbij en ik lig later op bed dan gepland. 

Donderdagochtend gaat de wekker om 6u.
Het is nog donker als ik mijn luchtbed leeg laat lopen en alle dingen doe die nodig zijn om weer te kunnen vertrekken. 
Zoals ontbijten. 
Het brood wat ik gisteren bij de bar heb gehaald met de chorizo is alleen geschikt als geroosterd brood. 
Ik krijg het amper weg maar zet toch door. 
Want ik heb energie nodig. 
Er wacht een flinke klus op mij want er moet meer dan 500 mtr worden geklommen. 
52 kilometer fietsen is op zich niet veel maar houd wel in, omdat er veel wordt geklommen, dat de gemiddelde snelheid laag ligt en ik ook een groot gedeelte van de middag moet fietsen. 
Met 38 graden zuigt het alle energie uit je lichaam. 
Dan maar zo vroeg mogelijk vertrekken... 

Na een mooie route blijkt dit een verstandige keuze te zijn geweest. 
Maar ik ben toch wel moe als ik in mijn geboekte hostal in Piedralaves aankom. 
In Burguillo kwam ik er achter dat de camping in Gavilanes, ondanks wat Google maps beweert, totaal niet bestaat..... 
Vandaar dit alternatief. 

Zwetend meld ik mij bij de receptie. 
Ik word ingeschreven en krijg de sleutel van de kamer. 
En la bicycleta? (de fiets?) 
Huh? 
Ja, ik heb dat aangegeven met de boeking en jullie hadden een ruimte voor de fiets werd geantwoord. 
De lift! 
Als de deuren opengaan kan ik een smalende lach niet onderdrukken. 
Daar past amper een kinderfiets in. 

Als ze mijn fiets bekijken zien ze het onzinnige van dit voorstel ook wel in. 
Omdat de fiets niet in de lift kan en dus niet naar mijn kamer moet hij maar in een hok waar kratten met lege flessen worden opgeslagen. 
Het kleine hokje zit vol kratten en driftig begint de barman een aantal kratten eruit te halen. 
Fiets erin.... Past niet! 
Meer kratten eruit... Past niet... 
Nog meer kratten eruit..... Bijna.... deur wil niet dicht!!! 
De barman baalt stevig en gebaart dat de fiets zo wel kan blijven staan... 
Beetje vreemd maar goed, beter dan op straat. 
Ik doe de fiets op slot. 
Dan bedenkt de barman zich toch en begint aan de fiets te trekken. 
Ik vlieg op hem af en probeer in mijn beste Spaans uit te leggen dat de fiets op slot is en dat de spaken er zo uit breken. 
Naarstig zoek ik naar de sleutel die ergens in één van mijn zakken moet zitten. 
Ondertussen begint de barman te sjorren aan de fiets tegelijk proberend om het achterwiel, met alle bagage erop, op te tillen. 
Ik roep dat hij dat niet moet doen en even moet wachten. 
Hij luistert niet en herhaalt zijn poging. 
Nogmaals waarschuw ik hem. 
Een derde keer. 
Uiteindelijk krijgt hij hem er toch uit en zet hem op de standaard. 
Tenminste... Dat dacht hij... 
De fiets met alle spullen erop knalt op de grond. 

Bij mij was de temperatuur al hoog maar hierdoor raakt ie aan het kookpunt.
Helemaal als ik zie dat de koker onder los aan de bagagedrager bungelt. 
Als ik de koker bekijk zie ik dat het kunststof van de koker waar de bevestiging aan  zit, afgescheurd is. 
De barman heeft geluk dat ik niet goed kan uitleggen wat voor idioot hij is en dat ik meerdere keren heb gezegd het niet te doen maar te wachten... 
In plaats daarvan zeg ik hartelijk bedankt... 
Hij voelt het wel. 
Maar hij zegt dat ik rustig moet blijven... 
Jaja... hij hoeft niet met die fiets naar de Algarve.... 
Uiteindelijk gaan er nog meer kratten uit en met tiewraps lukt het om provisorisch de koker vast te krijgen. 
Uiteindelijk past de fiets er in. 
Als ik op mijn kamer aankom lig ik eerst een uur op mijn bed en val in slaap. 
De airco heeft, net als de siësta, een goede uitwerking op mij en als ik me daarna heb gedouched voel ik me een stuk opgeknapt. 
Ik probeer het gebeuren uit mijn hoofd te zetten en s avonds eet ik een lekkere dikke hamburger met toetje na. 
Soms moet je jezelf belonen.... 

Vrijdag ochtend ben ik weer vroeg uit de veren. 
Het vroege fietsen van gisteren beviel zo goed dat ik heb besloten om dit voortaan vaker te doen. 
Het is buiten ongeveer 20 graden als ik de fiets naar buiten manoeuvreer. 
Er is nog maar 1 iemand aanwezig en laat dat nou net de barman zijn..... 
Verstandig laat hij mij mijn gang gaan en houd zelfs de buitendeur vast. 
Hij bied zowaar zijn excuses aan voor gisteren die ik accepteer en ik geef vriendelijk antwoord op zijn gemeende vragen. 
Ik besluit hem ook te vragen om Piedralaves op de koker te zetten. De stad van mijn overnachting, die elke keer door iemand van de accommodatie op de koker wordt gezet. 
Hij doet het en kijkt vol verbazing naar het grote aantal namen dat op de koker staat. 
Als ik de hele fiets weer opnieuw heb ingepakt, rijd ik weg voor een nieuwe rit.

61km rijd ik vandaag, waarbij er 280mtr geklommen moet worden. 
En wel 600mtr gedaald word. 
De eerste 15km gaan super. 
Op 1 steil klimmetje na gaat het voortdurend naar beneden. 
Dat schiet op. 
De benen die gisteren pijnlijk aanvoelden bij aankomst voelen redelijk goed aan als ik daarna moet klimmen. 
Een groot gedeelte van de tocht gaat over redelijk vlak terrein waarbij je moet voorstellen viaduct op viaduct af. 
Rond 13u neem ik weer een pauze. 
Ik zet zoals gebruikelijk mijn campingstoel op in de schaduw van een paar grote bomen. 
En ik val in slaap... 
Na een half uur word ik wakker met mijn kin op mijn borst. 
Hoe laat is het?? 
Hoe ver moet ik nog?? 

Op zich weinig om zorgen over te maken want het is nog 18km waarvan de eerste 8km lekker naar beneden gaan. 
Tijdens de afdaling voel ik een behoorlijk sterke  en hete tegenwind (38gr) tegen mij blaast. 

De laatste 10km vallen tegen. 
Het gaat fors omhoog met tegenwind. 
Mijn benen zijn leeg als ik arriveer op de camping in Candeleda. 
En nu 2 volle dagen rust!
Op krachten komen. 

Prettig weekend!

Groetjes Jan