Alleen

Goedendag.
Alweer een verhaal?, zullen de meesten allicht denken.
Het is het begin van een hopelijk lange serie verhalen van de tochten die ik alleen, solo, ga maken.
Ik zal proberen om ook jullie een beetje mee te nemen in mijn gedachtenwereld tijdens deze twee maanden tot aan de Algarve.
Hopelijk vinden jullie het niet al te zweverig worden, misschien vinden jullie het juist interessant....

Voor mij is het behalve een fysieke uitdaging ook een ontdekkingsreis hoe het is om 2 maanden alleen op een fiets door Europa te fietsen....
Is het mentaal zwaar? Hoe ga ik daar mee om?  Hoeveel gaat heimwee naar Renate en Oosterwolde een rol spelen?

Enfin, we zullen wel zien.

Vrijdagavond, toen Renate en ik samen met Eline in Dinan waren merkte ik al aan mezelf dat ik meer bezig was met het afscheid nemen dan verwacht.
Laatste keer tent opzetten, laatste keer samen dineren, laatste keer samen slapen.
Alsof we elkaar nooit meer zouden zien...
Kom op Jan!
Doe ff normaal!
Ben je nou een vent of niet?

Na een goede nachtrust boven op de slaapzak, waar ik aan eind van de nacht toch maar effen in kroop (de temperatuur was behoorlijk gezakt) , was het tijd om op te staan.
Wassen, zoveel mogelijk afgebroken en opgeruimd en dan ontbijt. 
Wij zijn gewend om hardop te bidden en danken voor het eten. 
Het Dank gebed doe ik meestal en zo ook deze keer. 
Ik schoot helemaal vol en er kwamen hortend en stotend een paar woorden uit. 
Tranen stonden in mijn ogen toen ik God vroeg om een goede reis voor Eline en Renate en voor mij. 
Dat zoiets er zo in hakt had ik niet gedacht. 
Op dit moment dat ik dit schrijf voel ik het opnieuw. 
Lastig..... 

Na het danken sloegen de beide vrouwen een arm om mij heen. 
Ik vond dat fijn. 

Een half uur later stonden we bij de uitgang van de camping en kwam het afscheid. 
Wel.... Na het Dankgebed had ik wel door hoe dat zou verlopen. 
En inderdaad... Na Eline een knuffel te hebben gegeven sloeg ik de armen om Renate heen. 
Erg knuffelig ben ik sowieso niet en zinnetjes als "ik hou van jou" vind ik lastig uit te spreken. 
Maar wat voelde het goed om haar vast te houden. 
Eline zei al dat ze was afgevallen tijdens onze tocht. 
Ik noemde haar gekscherend : klimgeit". 
Maar ik voelde een vrouw vol power en natuurlijk met een super karakter waar ik zo veel van hou. 
En die ging ik nu verlaten. 

Wat ben ik toch een rare idioot, zei ik, of iets dergelijks. 
Maar ja, als je al jaren roept dat je graag een fietstocht door Europa wilt doen, dan moet je nu ook doorzetten. 
Ja, toch?

En het was geen definitief afscheid. 
En er is niks mis in ons huwelijk omdat ik ineens 2 maanden weg ga. 
Just a trip to Portugal. 

Ik droogde mijn tranen en sloeg linksaf. 
Onmiddellijk een steile helling naar beneden. 
Rustig achterom zwaaien is er dan niet bij kan ik je verzekeren. 
Dus een paar keer: doeg!  Doei! 
En de weg gaat met een bocht naar links en ze zijn uit beeld.... 
Dat was het. 

Ik ben alleen....

Na amper 1,5 km kom ik bij een wegafzetting. 
Weg afgesloten, deviation. 
Ook dat nog. 
Als ik iets niet kan gebruiken vandaag is dat het wel. 
17 hellinkjes en 72km totaal met een temperatuur die zal oplopen tot 38 graden. 

Ik besluit, omdat het zaterdag is en er toch niet gewerkt wordt aan wegwerkzaamheden het er maar op te wagen. 
Voorbij de afzetting... En ja hoor, niks aan het handje. 

De hele ochtend valt de temperatuur mee, mede omdat er een wolken strook boven mij hangt. 
Ik schiet meer op dan verwacht en als het 13 u is heb ik meer afgelegd dan verwacht. 

Dan begint de zon wel te schijnen en is het niet leuk meer. 
Gloeiend heet wordt het. 
Om de 5 km moet ik even stoppen om mezelf af te koelen in de schaduw. 
Omhoog fietsen is onwijs zwaar. 
Mijn hele lichaam glimt van het zweet. Koelen met water is een illusie. 
Het water zelf is ook al warm.
 Afdalen is effen fijn omdat ik niet hoef te trappen. 
Maar dat is maar kort en de warme lucht koelt niet af. 
Ik tel de kilometers af. 
Met nog 11 kilometer te gaan zet ik mijn fiets neer op een geasfalteerd weggetje in het bos waar veel schaduw is. 
Als ik ga zitten merk ik dat de grond fris is! 
Eindelijk!!!! 
Ik ga helemaal gestrekt op de weg liggen met de fiets staand naast me. 
En ik val zowaar in slaap. 
Zo lekker!! 
Na 20 minuten wordt ik wakker omdat een steekvlieg mij steekt. 

Niet fijn uiteraard maar ik voel me zoveel afgekoeld dat het laatste stuk nu wel te doen is. 
Ook al omdat de laatste 5 kilometer alleen maar naar beneden gaan. 
Volledig gaar kom ik op de camping aan en krijg daar een mooie plaats in de schaduw toegewezen. 
Na een douche en een zelfgemaakte maaltijd lig ik nog een uurtje in de tent en besluit dan te gaan slapen. 
Het is inmiddels behoorlijk afgekoeld en ik heb heerlijk geslapen. 

Alleen... 
Maar wel met extra veel ruimte in de slaapzak😉. 

(het verhaal is al lang genoeg om ook nog te schrijven hoe ik me voelde tijdens de rit, daarom heb ik dat bewaard voor andere keren) 

Fijne zondag 

Groetjes, 

Jan